πάμε πιο πέρα

Περίεργη νύχτα η αποψινή. Πρώτη φορά αισθάνθηκα πως δε φτάνει αυτή η αγάπη. Σα να βαλτώσαμε, σα να μεγαλώσαμε σ' ένα καλοκαίρι μέσα και δεν προλάβαμε να το αφομοιώσουμε. Κουβαλάμε μια θλίψη και είμαστε τόσο τυχεροί που μπορούμε και τη μοιραζόμαστε, αλλά μοιάζουν τα πρόσωπα πιο σκοτεινά. Θυμηθήκαμε τα βράδια σ'εκείνο το μπαρ που όλα έμοιαζαν αλλιώτικα, με τον kosmo μου να παίζει τα γνωστά του διαμάντια σ' ενα μαγαζί που δεν τράβαγε, αλλά δε μας πείραζε. Χορεύαμε. Και πίναμε. Κι ήταν ο χώρος δικός μας. Θυμήθηκα μετά, Κυριακές, να τρώμε βρώμικο στη Χαμοστέρνας με τη φίλη που τώρα δε με θέλει πια, κι εγώ της έκανα το χατήρι να το δεχτώ και δεν της είπα ούτε χρόνια πολλά σήμερα που γιορτάζει. Ούτε τηλέφωνα δεν ήθελα να πάρω. Είπα ψέμματα πως έχασα το κινητό μου για να μη χρειαστεί να απαντήσω ή να μιλήσω.
Αγαπάω το καλοκαίρι, αλλά το φετεινό νομίζω βάλθηκε να μου αλλάξει γνώμη. Πώς φτάσαμε στο Δεκαπενταύγουστο; Δε θυμάμαι τίποτα πέρα από φωτιές και δουλειά.
Λέγαμε λοιπόν με τη frosoula πως χρειάζεται κάτι να μας ταρακουνήσει, αλλά δεν ξέρουμε τι. Μια σκέψη ήταν η δουλειά στην Αφρική, στην Αιθιοπία συγκεκριμένα. Άλλη ήταν η Νότια Ευρώπη, δυτικότερα όμως, Ιβηρική. Στην απότομη προσγείωση λέγαμε απλά πιλάτες από Σεπτέμβρη, 2 φορές τη βδομάδα, για να σφίξουν οι κώλοι και να φύγουν οι τοξίνες.
Το σπίτι, να αυτό είναι. Όταν βρω σπίτι επιτέλους όλα θα είναι καλύτερα. Θα έχω να φτιάξω σπιτικό και οι μαζώξεις θα γίνονται σε καινούργιο σαλόνι, ίσως και να ξαναπαίξουμε κωλοτρυπίδα και δολοφόνο.
Μπορώ γαμώτο να σας δω να γελάτε ξανά; να γελαμε ξανά;
Αλλιώς να φύγουμε, για ένα χρόνο, δυο χρόνια, όσο, αλλά όλοι παρέα, εγώ δεν αντέχω χωρίς.
Κι ας είπε κάποιος πως είμαι "όπου φυσάει ο άνεμος", εγώ ξέρω πως είμαι το ακριβώς αντίθετο. Με την άγκυρα στην άμμο. Να πάμε το βυθό λίγο πιο πέρα όμως. Δέχομαι