2007

Ελλαδα 2007.
Λυκαβηττός.
Κίροφ.
Μια γυναίκα με σοβαρό κινητικό πρόβλημα (η μητέρα μου) προσπαθεί να βρει ταξί για να ανέβει στο θέατρο, αφού η τροχαία έχει κλείσει το δρόμο και δεν με αφήνει να την ανεβάσω εγώ με το αυτοκίνητο. Μέσα στα πολλά που άκουσα μέσα στις απεγνωσμένες μου προσπάθειες να τους πείσω να με αφήσουν είναι ότι "δεν είναι υποχρεωμένοι να φροντίσουν το θέμα".
Τέλος παράστασης.
Φυσικά ο δρόμος προς Λυκαβηττό είναι πάλι κλειστός αφού δεν είναι διπλής κυκλοφορίας. Ταξί δεν υπάρχουν επάνω. Η γυναίκα κατεβαίνει μόνη της μέχρι τον περιφερειακό όπου την περιμένω. Σχεδόν κλαίει από τον πόνο και την κούραση στα πόδια της. Όσο την περίμενα μου έκαναν και παρατήρηση που την "άφησα" να πάει σε παράσταση στο Λυκαβηττό αφού έχει πρόβλημα...
2007. Στη χώρα που οι διοργανωτές κάθε εκδήλωσης ακόμα αδιαφορούν για άτομα με ειδικές ανάγκες. Οι αστυνομικοί ολοκληρώνουν το καθήκον τους δέρνοντας φοιτητές/μετανάστες/συνταξιούχους. Οι τροχονόμοι εξαντλούν το καθήκον τους δίνοντας κλήσεις σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα έξω από μπουζουκομάγαζα.
Στη χώρα που κάνει έναν άνθρωπο με κινητικές δυσκολίες που επιθυμεί απλά να συνεχίσει να ζει αξιοπρεπώς, να αισθάνεται βάρος.
Ντροπή!