ΓΟΡΙΛΛΑΣ

Λίγο πριν ζητήσουμε το λογαριασμό, χαρούμενοι μετά από μια χαλαρή - επιτέλους - βραδιά στην πλατεία, ακούμε τις σειρήνες και παρακολουθούμε εμβρόντητοι τα 6 περιπολικά να κυκλώνουν την πλατεία. Ένας αστυνομικός έτρεχε - ταχύτατα πρέπει να πω - πίσω από έναν άνθρωπο τον οποίο και τελικά έφτασε κι έριξε στο δρόμο. Τη συνέχεια δεν την είδαμε γιατί μαζεύτηκε το πλήθος και εμείς έπρεπε να μοιράσουμε τα ρέστα.
Μετά περπατήσαμε μέχρι το αυτοκίνητο μου, που τελικά ήταν το κέντρο των γεγονότων. Αστυνομικοί γύρω του, περαστικοί, η πόρτα του συνοδηγού ανοιχτή, το τζάμι σπασμένο... "Και σου το 'χω πει να μην παρκάρεις σ' αυτόν τον κωλόδρομο", λέει η Μ. Μου το έχει πει, πράγματι, αλλά πάντα λέω πως αφού έχω αστέρι πάνω από το κεφάλι μου και είμαι καλά, κανείς δεν θα πειράξει το δικό μου αυτοκίνητο. Και τι να πάρει, τον Μπαμπάρ ή την αγελάδα της Δέλτα απο την κονσόλα;
Κάποιος αγενής φαφούτης μεσήλικας αστυνομικός μου λέει πως πρέπει να πάω στο τμήμα για κατάθεση, κάποιος εξίσου αγενής με περισσότερα δόντια επαναλαμβάνει το ίδιο, και μετά το απαράλλαχτο απορημένο ύφος μου, αναλαμβάνει να μου εξηγήσει ένας νεότερος και ευγενικός (αλήθεια) αστυνομικός (που εγώ θα συμβούλευα να γίνει κάτι άλλο, κρίμα, και θα έγραφε και στο γυαλί).
Παίρνω τη Ντάνα αγκαζέ, μπαίνουμε στο θερινό πια αυτοκινητάκι μου και πάμε στο τμήμα.
Από την είσοδο ήδη είχα ταχυπαλμία - η αντίδραση είναι αυτόματη. Επιδεικνύοντας εξαιρετικό θάρρος, μπαίνουμε στο ασανσέρ για τον τρίτο. Εκεί, με το που βγαίνουμε στο διάδρομο ακούμε τις πρώτες φωνές. "Γρήγορα! Κουνήσου! Εμπρός! Κάτσε! Σήκω...". Κάτι τέτοια ήταν, εντολές, προσταγές, κάτι που σε πάγωνε γιατί καταλάβαινες αμέσως περί τίνος επρόκειτο...
Στο γραφείο μας υποδέχτηκε κοπελίτσα με πολιτικά και δίπλα, γορίλλας με πολιτικά. Ανθρωποειδές. Ξυρισμένο κεφάλι, ντουλάπα, μπράτσα, τατού, χαλαρό σταυροπόδι, φραπές και τσιγάρο. Βγάζει λογύδριο υπέρ της αστυνομίας. Εμείς δε μιλάμε. Δεν έχω δει τρομακτικότερο πράγμα.
Μας ρωτάνε κάτι λεπτομέρειες για το συμβάν.
Εγώ ζητάω τουαλέτα για να πάρω ανάσα (εκεί;).
Στην τουαλέτα απ' έξω πρέπει να παίρνουν τα δακτυλικά αποτυπώματα, να γδύνουν, να ψάχνουν. Έτσι αισθάνθηκα.
Πίσω στο γραφείο εμφανίστηκαν οι δράστες. Ο ένας κοίταξε το γορίλα με το ΠΙΟ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΟ ΒΛΕΜΜΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ. Κι ο γορίλλας είπε ειρωνικά "Δες πως με κοιτάζει. Κάτι μου λέει πως δε με συμπάθησε". Το έλεγε ξανά και ξανά...
Με ρώτησαν αν θα κάνω μήνυση. Είπα όχι. Η κοπελίτσα σα να ξύνισε. Σημείωσε τα στοιχεία μου σ' ένα μπλοκάκι και μου είπε πως τότε δε χρειάζομαι άλλο. Ο γορίλλας χάρηκε που η ασφάλεια μου καλύπτει το τζάμι. Ο ευγενικός νεαρός κατά λάθος μπάτσος έμοιαζε με ντεκόρ στον αριστερό τοίχο.
Βγήκαμε τρέχοντας. Πήραμε βαθιές ανάσες έξω.
Άφησα τη Ντάνα στο σπίτι.
Έκλαιγα ακούγοντας space oddity μέχρι να φτάσω σπίτι.