Sunday, 13 April 2008

ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΕΚΑ

από τις ιστορίες μέχρι τις ερμηνείες, από τη μουσική μέχρι τη σκηνοθεσία, από την κίνηση μέχρι τις φωνές των ηθοποιών, μια παράσταση που σε κάνει κομμάτια. το δώμα στο θέατρο του νέου κόσμου ασφυκτικά γεμάτο ανθρώπους και συναίσθημα και όνειρα και πίκρα και ντροπή. από το σαξόφωνο που έπαιζε πάνω στο my funny valentine ζωντανά ενώ έψαχνα να βρω τη θέση μου άρχισα να νιώθω κάπως, κι ύστερα τα φώτα έσβησαν κι ακούστηκαν οι πρώτες νότες στέρεο νόβα. δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί από εκείνη τη στιγμή, πριν καλά καλά ξεκινήσει η παράσταση εγώ βούρκωσα, αλλά δε σταμάτησα να κλαίω μέχρι που τελείωσε... ήθελα να ζητήσω συγγνώμη. σ' αυτά τα παιδιά και στα εκατομμύρια των ανθρώπων που έρχονται στην Ελλάδα για να δουλέψουν και να ζήσουν και τους φερόμαστε έτσι. David, Kris, Enke ευχαριστώ για τη γροθιά στο στομάχι.

6 comments:

divine mitsakos said...

syggnwmi, pragmatika :-(

bigggerbro said...

Ξέρετε ποιο είναι το πιο κακό ζώο στη γη, ή μήπως όχι?
Και σας το ορκίζομαι πως δε γνωρίζει ράτσα η κακία αυτού του ζώου...

divine mitsakos said...

δυστυχως γνωριζει ρατσα, και με το παραπανω..

bigggerbro said...

εννοώ ότι δεν έχει να κάνει με το τι ράτσα είναι...

Betty said...

To κείμενο στο οποίο παραπέμπει το link αναφέρει:

"ο ηθοποιός οφείλει πριν βγει στη σκηνή να ξεχνάει ποιος είναι και να μπαίνει στο σώμα και την ψυχολογία κάποιου άλλου".

Eπιτρέψετε μου, λοιπόν, να πω τα παρακάτω:
Το ίδιο οφείλει και ο καθείς εξ ημών, κι ας μην είναι ηθοποιός, να κάνει στην καθημερινότητά του, δηλαδή να "μπαίνει στο σώμα και την ψυχολογία του άλλου". Αυτό πίστευα έως τώρα.

Επειδή είχα μάθει κιόλας, από πολύ μικρή, ότι "εάν ο καθένας μας έβαζε τον εαυτό του στη θέση αυτού που πονά/υποφέρει/αδικείται/διώκεται ο κάοσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος". Και το ετήρησα με θαυμαστή συνέπεια!

Εως που ήρθα αντιμέτωπη με έναν αλλοδαπό ενοικιαστή, συνεπή ως προς τις οικονομικές του υποχρεώσεις επί 4ετία, ο οποίος εδώ και πέντε ολόκληρους μήνες (oύτε έναν ούτε δύο) με εμπαίζει σε μια πολύ πολύ δύσκολη για μένα, οικονομικά, εποχή.

"θα τα βάλω τα χρήματα, τα έβαλα, τα έδωσα στη γυναίκα μου αλλά δεν πρόλαβε να τα καταθέσει, θα τα καταθέσω το υπόσχομαι, πήγαινε Τετάρτη, όχι Παρασκευή, από την ερχόμενη εβδομάδα, το υπόσχομαι!".

Και γω να "μπαίνω στο σώμα και την ψυχολογία του" καταβάλλοντας προσπάθειες να είμαι "δίκαιη", συνεπής στις αρχές και στις διακηρύξεις μου και να βιώνω ΑΛΛΟ ένα πρόβλημα που όμως προστίθεται στα τόσα - δυσεπίλυτα - δικά μου. Γιατί?

Θέλω με τα παραπάνω να πω πως καμιά φορά εμείς οι ίδιοι (και συμπεριλαμβάνω κι όλους εσάς που συχνάζετε εδώ και είναι δεδομένη για μένα η ευαισθησία και ο πολιτισμός σας) που απορρίπτουμε τα "στερεότυπα" που οδηγούν πολλούς συμπολίτες μας σε άδικες συμπεριφορές εναντίον "αλλοδαπών", κατασκευάσαμε ένα άλλο, δικό μας, στερεότυπο σύμφωνα με το οποίο "πας αλλοδαπός, καλός, νοικοκύρης και έντιμος".

Ε! Δεν είναι έτσι. Και τελικά, για ακόμη μια φορά, αποδεικνύεται ότι είναι ζήτημα ανθρώπου. Υπάρχουν και "οικονομικοί μετανάστες" που βολεύονται, που σε εμπαίζουν, που δεν σέβονται την περιουσία σου, που σε εγκαταλείπουν νύχτα και που σου αφήνουν (πέρα από απλήρωτα ενοίκια) και ζημιές 1.500 ευρώ χωρίς, καν, να σε έχουν ενημερώσει.
Που οι λέξεις "φιλότιμο", "ευγνωμοσύνη" και "ανταπόδοση" παραμένουν σ΄ αυτούς άγνωστες και σε καθιστούν, ενώ δεν ευθύνεσαι, θύμα (τους).

unapatatras said...

είδα με καθυστέρηση το σχόλιό σου. έχεις απόλυτο δίκιο betty. φυσικά και είναι θέμα ανθρώπου. ισχύει παντού και πάντα και ακυρώνει κάθε στερεότυπο το κριτήριο της ανθρωπιάς και του σεβασμού.

(αντίστοιχη ιστορία με τον ενοικιαστή σου, έχω με Βέλγο ενοικιαστή, που αποκαλύφθηκε -αφού την είχε κοπανήσει) ότι ήταν κλέφτης κανονικός, έκλεψε το εμπόρευμα της εταιρείας για την οποία δούλευε και εξαφανίστηκε. εννοείται, αφήνοντας απλήρωτα νοίκια και λογαριασμούς, και κρέατα στο ψυγείο που σάπισαν και βρομούσε όλο το κτίριο κι έτσι πήραμε πρέφα τι συνέβαινε, και με παρουσία αστυνομίας ανοίξαμε το διαμέρισμα για να είμαστε καλυμμένοι. μπορώ αντίστοιχα να σου πω τα καλύτερα για τους νεαρούς φιλιππινέζους που μένουν στο ίδιο σπίτι, που μας στέλνουν φαΐ απ' το φαΐ τους κάθε τόσο και είναι ευγενέστατοι και συνεπέστατοι.

κάτω τα στερεότυπα λοιπόν.