αγάπη μωρέ!

πέρασαν μέρες αγωνίας, όπου η πραγματικότητα ανατρέπεται σε χρόνο dt και δεν ξέρεις πώς να την αντιμετωπίσεις
κι όταν τα πράγματα αρχίζουν να επανέρχονται, βλέπεις φως, κοιτάζεις τον άνθρωπό σου να είναι καλύτερα και να γελάει και σκέφτεσαι "ΟΚ, μπορώ τώρα να κοιμηθώ ήσυχος", ξυπνάς με εικόνες που έχεις πάρει μαζί, δικές σου, κι ευτυχώς δηλαδή
η αλληλεγγύη στα νοσοκομεία, που όλοι συμμερίζονται τον πόνο του διπλανού, δεν τον γνωρίζεις αλλά τον πονάς
εκεί που όλοι κατεβαίνουμε από τα μικρά ή μεγάλα προσωπικά μας βάθρα και είμαστε το ίδιο
που καταλαβαίνουμε πως είμαστε ένα κομμάτι αυτής της Γης, εξίσου μικρό με όλα τα άλλα, κομμάτι του όλου, της μιας ψυχής που χωρίστηκε στα πάντα
τα περιστέρια που φλέρταραν, το κοριτσάκι με τα λουλούδια που περίμενε να δει τον μπαμπά του, η γιαγιά στο καροτσάκι με την έκφραση απόγνωσης, το αδερφάκι μου με το σκουφάκι τελετάμπι (πόσο πόνεσες παιδάκι μου;), το ψεύτικο γκαζόν, η αυστηρή σεκιουριτού - ένας θα περάσει - δεν υπάρχει περίπτωση
κόσμος, κόσμος, κόσμος
κι έξω κίνηση διαβολεμένη
και μετά στο σπίτι αγάπη, πολύ αγάπη, στη βεράντα με τα κλεφτά τσιγάρα σα να είμαστε 14 χρονών, με τη μαμά και την ξαδέρφη που κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν συνώνυμο του κατεστραμμένου σαββατόβραδου
---
αγκαλιές, εκεί είναι η ουσία που παίρνει το φόβο, έστω και λίγο
και ταπεινότητα, απέναντι στο όλο
τίποτα δεν είσαι, τίποτα δεν είμαι, μαζί κάτι είμαστε, και συμπληρώνουμε κάτι άλλο
---
αγάπη μωρέ, που λέει κι η Dana