ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ

το e-mail που
διαβάστηκε σήμερα το απόγευμα στον best και μετά το
απαγορεύσανε.
Δεν πέρασαν ούτε 4 μήνες από την τελευταία εκδρομή
στην Πάρνηθα.
Ούτε 4 μήνες από την τελευταία ξάπλα κάτω από τα
έλατα...
Ούτε 4 μήνες από εκείνο το μεσημέρι που μάζευα τις
γόπες μου στο σελοφάν του
πακέτου μου, για να μη μαγαρίσω την ομορφιά που
έβλεπα. Τι μαλακας!
Σήμερα ο ουρανός γέμισε στάχτη.
Γιατί κάποιος αποφάσισε ότι μια-δυο-τριακόσιες
βιλίτσες με θέα το καζίνο, θα
γίνουν ανάρπαστες. Κι έτσι, θα βγάλει τόσα λεφτά, ώστε
η τράπεζα να του
προσφέρει «πρόσωπο» προκειμένου να εκτελεί δημόσια
έργα...
Δεν ήτανε τυχαία η φωτιά. Δεν άναψε την πιο ζεστή μέρα
του Ιούνη, αλλά μόλις
έπιασε το βοριαδάκι.
Είμαι θυμωμένος. Πενθώ, όχι για τις επόμενες γενιές
που θα ζήσουν στα
πλημμυρισμένα βαλτοτόπια του Μοσχάτου, αλλά για τις
χαμένες ανοιξιάτικες
βόλτες μου, που θα έκαναν ανεκτή τη μιζέρια του
καθημερινού τσιμέντου.
Μαζί μου πενθούν κι οι φίλοι μου. Και είναι κι εκείνοι
οργισμένοι.
Και κάθε φορά που θα μιζεριάζουν στο τσιμεντένιο τους
γραφείο, θα θυμώνουν
ξανά, που δε μπορούν να ξεφύγουν. Κι αυτό θα γίνεται
κάθε Παρασκευή για το
υπόλοιπο της ζωής τους.
Λέω λοιπόν να αρχίσω τις απειλές. Όχι τις
«προειδοποιήσεις»...
Η Πάρνηθα φιλοξενεί τον Εγκέλαδο. Και είμαι σίγουρος
ότι ο Τιτάνας θα
φροντίσει να καθαρίσει το τοπίο του. Η φύση έπειτα θα
το ξαναφυτέψει, όπως
της αρέσει.
Λέω να βοηθήσω. Να κάνω τις αντισεισμικές κατασκευές
λιγότερο αντισεισμικές.
Λέω να αρχίσω τις περιπολίες και να ρίχνω αλάτι στα
μπετά των νέων κτιρίων
που θα φυτρώνουν.
Δεν είναι δύσκολο...
Λεω επίσης να αρχίσω να καίω όλα τα μηχανήματα που θα
ανέβουν να φτιάξουν
δρόμους και τα αυτοκίνητα των νέων κατοίκων επίσης...
Μαζί με τα χλωρά, καίγονται και τα ξερά. Έτσι δεν
παίζεται το παιχνίδι;
Αλλά κι αυτοί οι νέοι «οικιστές» ξέρουν που
μπλέκουν...
Λέω να αρχίσω να τρομοκρατώ όσους σκοπεύουν να
αγοράσουν «οικόπεδο» εκεί
γύρω. Να τους πείσω ότι αυτή η γειτονιά είναι
χειρότερη από γκέτο. Κι ότι οι
επενδύσεις τους εκεί είναι αμφίβολες.
Λέω να περνάω νυχτιάτικα και να ουρλιάζω, χαλώντας τον
ύπνο του δικαίου των
νέων οικιστών.
Τα ζώα δεν θα ενοχληθούν, είμαι σίγουρος πως δεν θα
συχνάζουν πια.
Λέω να γίνω «τρομοκράτης» και να αγωνιστώ για τα
δίκαια της φύσης. Όχι τα
δικά μου.
Και να μην σταματήσω τις εξορμήσεις, μέχρι κάποιος από
τους μαλάκες εκεί
πάνω, να με πείσει ότι θα αφήσουν το βουνό στην ησυχία
του.

Τι λες; Πάμε μια «ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ»;