Πώς εκμαύλισαν έτσι τις συνειδήσεις μας;
Πώς παρέλυσαν τα αντανακλαστικά μας;
Πώς μας μετέτρεψαν σε άβουλα όντα, πώς πολτοποίησαν το μυαλό μας;
Πώς κατόρθωσαν να μας οδηγήσουν εξαθλιωμένους στο περιθώριο της ζωής μας;
Πώς κατάφεραν να εξασφαλίσουν τη σιωπή μας στις ανομίες τους;
Όταν η συντριπτική πλειονότητα των συνανθρώπων μας υποφέρει αφόρητα, όταν στερείται βασικά ανθρώπινα δικαιώματά της όπως το δικαίωμα στην περίθαλψη, στην εκπαίδευση, στην ασφάλεια, όταν θίγονται εργασιακά δικαιώματα που με αγώνες και αίμα κατακτήθηκαν, όταν παραβιάζεται το 8ωρο, όταν υπονομεύεται η μητρότητα από τους ίδιους εκείνους πολιτικούς που στα ΜΜΕ υποκριτικά θρηνούν για την υπογεννητικότητα, όταν τα συστήματα δημόσιας υγείας και δημόσιας εκπαίδευσης καταρρέουν και την τιμή τους, ακόμη, διασώζουν μια χούφτα κακοπληρωμένοι γιατροί και δάσκαλοι, πώς είναι δυνατόν να παραμένουμε απαθείς;
«Πόσο πια πρέπει να μας εξευτελίσουν για να κουνηθούμε από τη θέση μας;», αναρωτιόταν πρόσφατα ένας φίλος και απάντηση, δυστυχώς, δεν μπορώ να δώσω.
Επικαλούνται πολλοί πως δεν έχουν τη δυνατότητα να απεργήσουν, πιεζόμενοι από τις οικονομικές υποχρεώσεις τους (και θα αποφύγω εδώ κάθε αναφορά στην ηθική διάσταση της άρνησής τους για συμμετοχή σε απεργία του κλάδου). Δεν αναλογίζονται όμως ποιος τους οδήγησε στον πάτο του βαρελιού, ποιος τους εξανάγκασε να ανοίγουν και να κλείνουν ομόκεντρους κύκλους και να κυνηγούν, στον αιώνα τον άπαντα, την ουρά τους, λαμβάνοντας νέο δάνειο προκειμένου να αποπληρώσουν το παλιό και, φυσικά, δεν στρέφονται εναντίον του.
Ποιος είναι, όμως, υπεύθυνος για την ασυδοσία των βιομηχάνων;
Ποιος είναι υπεύθυνος για την απουσία των κρατικών ελέγχων και την ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών;
Ποιος ευθύνεται για τις πενιχρές αυξήσεις των αποδοχών μας;
Ποιος ευθύνεται για την εκτίναξη του κόστους ζωής στη χώρα μας;
Ποιος πρέπει να λογοδοτήσει για την εκχώρηση σε ιδιώτες της υγείας και της εκπαίδευσης;
Ποιος μας καταδικάζει στην ανέχεια;
Ποιος υποθηκεύει το μέλλον μας;
Ποιος νομοθετεί, σκανδαλωδώς, προς όφελός του;
Θα δούμε τον ένοχο; Θα τον αναγκάσουμε να πληρώσει; Ή θα εξακολουθήσουμε να καταπίνουμε την οργή και τον θυμό μας αντί να τα αφήσουμε να γίνουν ποτάμι και να πνίξουν όλους όσοι - δεκαετίες τώρα - κερδοσκοπούν σε βάρος μας και στις πλάτες μας παίζουν τα πιο εφιαλτικά παιχνίδια; Θα αντιληφθούμε, κάποτε, πως με την υποχωρητική στάση μας στρέφουμε το όπλο κατά του εαυτού μας και των παιδιών μας, πατάμε τη σκανδάλη και τα προετοιμάζουμε να ενταχθούν, στη χειρότερη περίπτωση, στην ατελείωτη στρατιά των ανέργων ή, στην καλύτερη περίπτωση, στη δεξαμενή υποαπασχολούμενων μισθωτών χωρίς κανένα εργασιακό, ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό δικαίωμα; Θα συνειδητοποιήσουμε ότι εφόσον παραμένουμε απαθείς τους διδάσκουμε υποταγή και νοοτροπία δούλου;
Μήπως ήρθε η ώρα να επιλέξουμε στρατόπεδο;
Δες τον εχθρό. Πάρε θέση.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment