Νάστα

H Νάστα δε γεννήθηκε ποτέ. Έμενε με τη Νάνα που δεν τη γέννησε ποτέ. Έσβηνε κάθε χρόνο τούρτα που η Νάνα της έφερνε. Δεν είχε αναρωτηθεί, δεν είχε σημασία. Ήταν ευτυχισμένη. Ποτέ δεν περίμενε τα γενέθλιά της. Δεν ήξερε κάθε πότε ήταν. Η Νάνα ήξερε, η Νάνα της άναβε τα κεράκια. Εκείνη απλά φύσαγε. Κι έσβηναν. Όσο περνούσε ο καιρός και πιο δύσκολα. Κάθε φορά κρατούσε ένα κεράκι και το έκρυβε σε μια χαρτοπετσέτα στο τελευταίο συρτάρι του κομοδίνου της. Έκανε το ίδιο και σήμερα. Έβαλε το χέρι στην τσέπη, έβγαλε το κεράκι και το έβαλε μαζί με όλα τα άλλα. Το σημερινό ήταν γαλάζιο. Το πρώτο της γαλάζιο. Όλα τα άλλα ήταν ροζ. Πώς δεν το είχε σκεφτεί τόσο καιρό; Μπορούσε να φυλάει κεράκια και από άλλες τούρτες, φίλων της. Αυτό το σημερινό ήταν του Αλέξανδρου. Είχε πολλά, δεν θα το καταλάβαινε η μαμά του. Στον Αλέξανδρο πήγε και δώρο. Το έφτιαξαν με τη Νάνα. Κανέλες δεμένες με κορδέλα και μικρά σκοινάκια από όπου κρέμονταν φυλαχτά που έφτιαξε μόνη της με νερό και αλεύρι. Η Νάνα τα έψησε και τη βοήθησε να τα κρεμάσει στις κανέλες. Έκοψε 3 περγαμόντα από τον κήπο, τα καθάρισε κι έριξε στις κανέλες άρωμα από τις φλούδες τους. Είχε και η Νάστα ένα στο δωμάτιό της. Η Νάνα της το έφτιαξε όταν ήταν μικρή για να μαζεύονται στο δωμάτιό της τα βράδια οι Άγγελοι και να τη φυλάνε. Το άρωμα περγαμόντο, κατά τη Νάνα, ήταν το αγαπημένο των Αγγέλων. Κάθε φυλαχτό για έναν Άγγελο. Η Νάστα τους είχε δει κιόλας ένα βράδυ. Είχε πολύ πυρετό. Τους είδε να κάθονται δίπλα στο κρεβάτι της και να αλλάζουν το φυλαχτό από χέρι σε χέρι και να τραγουδάνε. Της φάνηκε ότι έλεγαν το Χριστός Ανέστη αλλά δεν το είπε ποτέ σε κανέναν γιατί ντράπηκε ότι θα την κοροϊδεύανε. Το άλλο πρωί η Νάστα βρήκε το φυλαχτό της πάνω στο καλοριφέρ, όχι κρεμασμένο από το φωτιστικό όπου ήταν τόσα χρόνια. Είχε ζεσταθεί και μύριζε όλο το δωμάτιο κανέλα και περγαμόντο. Είχε γίνει καλά.