SWEDEN, 8 POINTS. LA SUEDE, 8 POINTS.

Από το αριστερό αυτί ακόμα δεν ακούω, όχι επειδή άρχισε η νοηματική να μου γίνεται βίωμα σε τέτοιο βαθμό, αλλά γιατί ο πιλότος της Αλιτάλια επιβεβαίωσε τις υποψίες μου: μπορεί οι Ιταλοί να φτιάχνουν αυτή την πίτσα, να έχουν αυτούς τους κοιλιακούς ενώ τρώνε την πίτσα και να παίζουν τέτοια μπάλα, από πιλοτάρισμα όμως δεν κατέχουν. Και μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά εμένα τα αυτιά μου δεν με γελούν, η Ολυμπιακή είναι η καλύτερη, πιστέψτε με, πρέπει να σωθεί.
Βήχας και συνάχι, σουβενίρ από Σουηδία. Και πάλι καλά τα πήγα δεδομένων των συνθηκών (-10 βαθμοί). Ακόμα μού φαίνεται περίεργο που είμαι πίσω, αυτά τα ταξίδια αστραπή σου αφήνουν αυτή την αίσθηση: πήγα στ' αλήθεια εκεί πάνω ή το φαντάστηκα;
Ωραία ήταν η Στοκχόλμη, αν και είμαι σίγουρος πως το καλοκαίρι θα είναι ακόμα πιο όμορφη. Τώρα ήταν πολύ άσπρη, πολύ λασπωμένη. Αυτό το πλάτσα-πλουτς στους δρόμους και στα πεζοδρόμια κι οι λιμνούλες γύρω από τα παπούτσια στις καφετέριες, θα μου μείνουν αξέχαστα. Και μεγάλες, ευρύχωρες γκαρνταρόμπες, για να χωράνε τα 58 ρούχα που βγάζεις για να μείνεις με το κοντομάνικο που είναι το μόνο που μπορείς να αντέξεις στους εσωτερικούς χώρους. -10 έξω, 26 μέσα. Και βγάλε-βάλε ρουχαλάκι, ενίοτε και παπουτσάκι. Κούραση. Σίγουρα παίζει ρόλο στο αυξημένο ποσοστό αυτοκτονιών. Ή μήπως όχι;
Μια θλίψη την είχαν στο πρόσωπο πάντως. Διαφορετική από αυτή της Φινλανδίας που ήταν πιο μίζερη, αλλά πάντως θλίψη. Μόνο το βράδυ στα μπαρ δεν είχαν θλίψη, είχαν μεθύσι. Κλασική διασκέδαση Βόρειας Ευρώπης. Θα βγω για να πιω και να φωνάξω (volume). Και θα πιω μπύρα γιατί τα λοιπά κοστίζουν. Εγώ όμως δεν έπεσα στην παγίδα. Έπινα βότκα. Σαν τους τουρίστες που πίνουν ρετσίνα στην Ελλάδα. Κι όταν λέμε βότκα, εννοούμε ένα δαχτυλάκι (οριζόντια, όχι κάθετα) και ΠΟΛΥ πάγο σε χαμηλό ποτήρι. Νεράκι δηλαδή...
Στην παγίδα δεν έπεσα, αλλά στο δρόμο έπεσα. Γλιστρούσε πολύ. Οι κωφοί φίλοι μου πολύ γέλασαν. Εγώ πάλι όχι. Πρέπει να ομολογήσω ότι περίμενα περισσότερη ευαισθησία από ανθρώπους που έχουν ζήσει (και ζουν) την προκατάληψη και το ρατσισμό στο πετσί τους. Όχι για το πέσιμο φυσικά. Έφυγα από εκεί με απορίες. Αναρωτήθηκα πώς γίνεται να ξεκαρδίζονται στα γέλια σε παράσταση ατόμων με ειδικές ανάγκες, ενώ εγώ προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα (χαράς) για να μη δώσω την εντύπωση πως τους λυπάμαι; Ήταν η πιο ωραία παράσταση που έχω δει, κι αυτό δεν είναι πολιτικά ορθή μπουρδολογία. Είναι η αλήθεια. Γιατί είχαν μια χαρά που εγώ σπάνια έχω δει αλλού. Γιατί το χειροκρότημα έβγαινε αβίαστα. Γιατί η υπόκλιση που έκαναν ήταν αληθινή και χάρισμά μας.
Κι έτσι την Κυριακή προφασίστηκα κούραση για να αποκοπώ από την ομάδα και να περπατήσω στην πόλη και στο χιόνι μόνος μου. Και μπήκα και στο Centralbadet, τα κεντρικά λουτρά της πόλης και έμεινα 2 ώρες, να μπαινοβγαίνω από το χαμάμ στη σάουνα, κι από την πισίνα στο τζακούζι, κι ενδιάμεσα να διαβάζω βιβλίο στην ξαπλώστρα, δίπλα σε ηλικιωμένες κυρίες με μακριά πόδια. Κι από το παράθυρο να βλέπεις το χιόνι να πέφτει... Ήταν το δίωρο που μου χρωστούσα.
Και μετά τη νύχτα στο μπαρ με το σουηδικό ντηζάιν (σε τέλεια αρμονία με το περιβάλλον), να χαζέυω αγόρια και κορίτσια ψηλά με τέλειες αναλογίες, στα διαλείμματα από τις ατέλειωτες ώρες συζητήσεων στη νοηματική (ελληνική, διεθνή και αμερικανική (αυτή η τελευταία μού φανηκε απίστευτα ακριβής, χωρίς να χάνει σε εκφραστικότητα)), πίνοντας τη βότκα με το λεμόνι, και με το μυαλό να τρέχει ήδη στον kosmo, στους φίλους, στο καφέ των αισθήσεων, στο ούζο, σπίτι.